Evenwicht

Evenwicht, in balans zijn, is geen statisch maar een dynamisch gegeven. Het evenwicht van ons organisme, zoals in de hele natuur, is en evenwicht-in-verandering, eenvoudigweg omdat leven fundamenteel verandering is. Dat lijkt eenvoudig, maar precies daar knelt vaak het schoentje. Want hoe dikwijls willen wij behouden wat er is, ten minste toch als wat er goed is, of juister: door ons als goed wordt ervaren, of wie weet nog juister: door ons als goed wordt benoemd.

Niets blijft. En alles zoekt onophoudelijk naar een nieuw evenwicht ten opzichte van het andere. Daaruit ontstaan verval en groei. Ontwikkeling. Wat te licht werd bevonden, verdwijnt. Evolutie. Leven is verandering. En zo worden ook wij door kleine en grote gebeurtenissen uit dat midden gehaald om steeds meer aspecten van leven te integreren. We dienen ons te onderwerpen aan die grote natuurwet van verandering. Hoe meer we die wet kunnen erkenning geven, hoe makkelijker we over de golven van het leven kunnen surfen.

Onbalans

Wanneer de onbalans te groot wordt, zal het organisme een weg zoeken om opnieuw evenwicht te creëren. En dat doet het dus door symptomen, klachten of ziekten op te voeren. Wanneer iemand er belabberd bij loopt, is de vraag vaak: ’Wat mankeer je?’ En dan antwoorden wij gewoonlijk met te benoemen wat we hebben: Ík heb griep’, bijvoorbeeld. Maar in de volkse uitdrukking zit het nog: ‘Wat mankeer je?’ Betekent: ‘Wat mis je?’ Het gaat dus niet om wat we hebben, maar om wat we missen. Daarvoor geeft ons lichaam de signalen.